ترکشهای روح

به بهانه کتابخوانی

آنکس که تو را شناخت جان را چه کند 

فرزند و عیال و خانمان را چه کند 

دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی 

دیوانه تو هر دو جهان را چه کند 

چقدر این رباعی آشناست ، بخصوص برای نسل من ، بالاخص برای بچه های جبهه و آنها که بیشتر اهل دل بودند ، به جرائت می توان گفت یکی از زمزمه های بچه های جبهه همین رباعی بود و  در خیلی از وصیتنامه های شهدا و دفترچه های خاطرات رزمندگان می توان آن را پیدا کرد در حالی که شاید خیلیها نمی دانستیم که سراینده  آن دلسوخته ای بوده است اهل هرات که حدود هزار سال پیش شاید در گوشه خانقاهی آن را سروده و او هم نمی دانسته که سالها بعد زمزمه مردانی در میدان رزم و خانقاه خون خواهد شد ، و این اشاره ای بود به کتاب (مناجات خواجه عبدالله انصاری ) که این هفته دوباره نمی دانم برای چند مین بار آن را خواندم ، مجموعه ای که از دل سوخته ای برخواسته و اکنون و شاید تا وقتی که انسانی بر کره خاکی باشد و زبان فارسی بداند وقتی آن را بخواند انعکاس آن را در اعماق وجودش احساس می کند و شاید هر دعا یا هر رباعی آن به حال دل کسی نزدیکتر باشد ... و من اگر روزی در دشت جنون جبهه رباعی بالا را بر دفتر خاطراتم نوشته و گهگاهی زمزمه می کردم این روزها که از بد حادثه آواره شهر شده ام،  در تنهایی خویش چند بند زیر را تکرار می کنم و نه از آن جهت که اهل دل باشم که هیهات ! بلکه بدان امید که خودش به فریادمان برسد که همه حیرت زده ایم و از بلا هایی در فغان !...

الهی ... 

در آتش عشق غریقی دیدی ؟ من چنانم! 

در دریا تشنه ای دیدی ؟ من آنم !

راست به حیرت زده ای مانم که در بیابانم!

فریاد رس 

که از بلایی در فغانم  !

شهید سبیلیان 

اینکه مدتها پرونده شهیدی بزرگ و سرداری سرافراز در دستت باشد و قلمت قفل کرده باشد و نتوانی چیزی برایش بنویسی تا زنگ بزنند و هشدار دهند که حداقل پرونده را بیاور و تو فلش را به لبتاب بزنی و شروع کنی به خواندن و قلمت روان شود به نوشتن ، به تاریخ تولدش که برسی متوجه شوی که ای وای اینکه روز و ماهش همین امروز است 21 آذر ، البته سال 1338 ، اگر اتفاقی هم باشد اتفاق خوشایندی است و به نوعی نشان توجه شهید که براستی ما خفته ایم و آنها زنده ! و حیف است که این را با دوستان مجازیت که بیشتر از نسل امروز هستند ، به اشتراک نگذاری .

امروز سالروز تولد سردار شهید سید محمود سبیلیان است که 62 سال پیش در چنین ایامی در کاشمر بدنیا آمد ، دوران نوجوانی اش مصادف شد با جرقه های انقلاب اسلامی و تبعید آیت الله مشکینی به کاشمر و افتخار استفاده از محضر آن عالم بزرگ و پیوستن به انقلابیون و با پیروزی انقلاب اسلامی تلاش برای تشکیل ارگانهای انقلابی و عضویت در سپاه و پذیرفتن مسئولیت های سنگین و به نوعی پایه گذاری سپاه انصار و حضورهای متناوب در جبهه و آخرین بار ماموریت به جبهه برای پذیرفتن مسئولیتی سنگین که آن را به بعد از عملیات موکول می کند و بعنوان تکوری گمنام همراه نیروهای اطلاعات در عملیات شرکت می کند و در هنگامه عملیات خیبر در هورالعظیم مفقود و بلکه آسمانی می شود و بعد از سالها پیکر پاکش پیدا می شود و بعد از طواف حرم امام رئوف ، این شاگرد پاکباخته آیت الله مشکینی در جوارمرقد آیت الله شهید مدرس بزرگ آرام می گیرد و مزارش آرامش بخش دل خانواده و دوستانش می شود و چراغ راهی برای جویندگان حقیقت در کوره راه ظلمانی همیشه ی تاریخ  . و امروز درست در روز تولدش این قلم خفته را بیدار می کند که بنویس ... !

به قلم : حسین میرزابیگی ،خادم کوچک موکب امام رضا(ع) 

خیمه ها می سوزد و شمع شب تارم شده ....  

دیروز در خبرها شنیدم ، خیمه های موکب امام رضا (ع) ، موکب ستاد مردمی اربعین مشهد در کربلا، بدست گروهی ناشناس به آتش کشیده شده اند ، با شنیدن این خبر آتش جانم شعله ورتر شد و آتشفشان قلب و قلمم که مدتی بود به ظاهر خاموش بود و در درون در التهاب ، دوباره فوران کرد و شراره هایی از آن از چشمانم جاری شد و شعله هایی از آن از قلمم که امروز تنها سلاحم می باشد ،  من اما هم آن خیمه ها را خوب می شناسم و هم آن افراد بظاهر ناشناس را ...  

 آن خیمه ها را و به آتش کشیده شدنشان را بارها و بارها  در طول تاریخ دیده ام و آن افراد را نیز ...  

 آن خیمه ها ، قسمتی از حیاط همان خانه ایست که دربش را در مدینه به آتش کشیدند ! و آن افراد ادامه قنفذ و مغیره و ... آن خیمه ها گوشه ای از همان خیمه هایی است که در صحرای کربلا در سال 61 هجری به آتش کشیدند و آن افراد از قبیله ی یزید و ابن زیاد و شمر و ...

آن خیمه ها قسمتی از سنگرها و چادرهائیست که در هشت سال دفاع مقدس بارها با سلاح های اهدایی شرق و غرب به آتش کشیده شدند، که خود در آنها حضور داشته ام و آن افراد پرورش یافتگان بازمانده های صدامیان و بعثی ها و .... 

آن خیمه ها قسمتی از خانه هایی است که آبانماه امسال در تهران و اصفهان و شیراز و دهها شهر دیگر ایران به آتش کشیده شده اند و آن افراد فریب خورده های منحرفان و منافقان و ...

 آن خیمه ها نمادی ازخیمه ها و خانه های آل الله (ع) و شیفتگانشان است که در طول تاریخ بارها به آتش کشیده شده و هر بار سبزتر از گذشته سربرافراشته اند وآن افراد بظاهر ناشناس همان نسل قنفذ و مغیره و یزیدیان و صدامیان و پیروانشان در طول تاریخند که امروز میراث دار آنها صهیونیسم و وهابیت اند و آنها که آن خانه ها و این خیمه ها را به آتش کشیدند غلامان حلقه بگوش و نوکران نواله خور و مزدوران مزدبگیر آمریکا و اسرائیل و آل سعود ....  

و اما برای من آن خیمه ها خلوتگاه عشقی بود در میان هیاهوی روزانه بیش از سه هزار زائر که یک ماه به دعوت ارباب بعنوان خادمی کوچک مقیم آنجا بودم و با دوستانم گرد غربت از دیوارشان ستردیم و با آب چشم آب پاشی و با تار مژگان جارو کردیم ، آشپزخانه و حمام و دستشویی ساختیم و داربست بستیم و تاسیسات را سروسامان دادیم و شب نگهبانی دادیم تا مامنی باشند برای هزاران زائر و عاشق ارباب بی کفن و یاران وفادارش  که خسته از راهپیمایی عظیم اربعین وقتی از نجف به کربلا می رسیدند دمی در آن بیاسایند و آنگاه روانه­ بین الحرمین و خیمه گاه و بارگاه سالار شهیدان و علمدار باوفایش شوند...

  .... و شاید در کنار این خبر تلخ ، خوب ترین خبر تاریخ برای ما این باشد که هر بار خیمه های ما را سوختند ، پس از مدتی آنها که آتش زدند خود سوختند و به مهره های سوخته­ ی تاریخ تبدیل شده و هیچ  نامی و اثری از آنها در نزد بشریت نماند مگر به نفرین و لعنت و مرگ به نشان لعنت بر یزید و متابعانش و مرگ بر آمریکا و مزدورانش و ... و ما اما قوی تر از قبل سربرافراشته و سبزتر شدیم ، نشان به نشانی هزاران خیمه و خرگاه و موکبی که پس از به آتش کشیده شدن خیمه گاه کربلا ، هرساله و بخصوص در سالهای اخیر از نجف تا کربلا و کاظمین و سامرا و سراسر جهان تشیع به یاد آن خیمه­ ها برافراشته می­شود تا جایی که جهان کفر هم در برابر این خیمه­ های سوخته سرتعظیم فرود آورده و حرکت عظیم ما را در راهپیمایی اربعین ثبت جهانی نموده­ اند ...           

پس بگذار ما را بشکنند که ما تیزتر می شویم و ما را بسوزانند که سبزتر ... هرچند مستکبران و جهانخواران و نوکران و مزدورانشان نخواهند

گفتم حاجی کجا جانباز شدید ؟
 گفت : بهمن 57 در تظاهرات رشت
گفتم یعنی 38 سال است رو ویلچری ؟ گفت اگه خدا قبول کنه ! کمی که درد دل کردیم گفت : دیروز گوشه ای از حرم را کنده بودند ، تکه سنگی از یکی از کارگرها گرفتم برای تبرک حسینیه ای که در خانه ام ساخته ام ، بعد دلشوره و عذاب وجدان شدیدی گرفتم که کارم درست بوده یا نه ؟ تا از دفتر پاسخگویی به مسایل شرعی پرسیدم و گفتند اشکالی ندارد ... گفتم حاجی ای کاش بعضی ها... !!! کمی از این دلشوره و ذره ای وجدان داشتند تا این روزها کاممان شیرین تر بود .... ؟!

از اهواز تا سامرا ، از سامرا تا قدس

السلام علیک یا امامین عسکریین (ع) ، با عرض تسلیت سالروز شهادت حضرت امام حسن عسکری (ع)

وقتی این عکس را در 24 آبانماه امسال ( 1395 )  با پسرم مهدی که 21 ساله است در سامرا گرفتیم به یاد عکسی افتادم که سی سال پیش با مرحوم پدرم اسماعیل در اهواز گرفتیم در 16 مهر 1365زمانی که من 21 ساله بودم  ، پدرم مداح اهل بیت (ع) بود و همه­ ی عمرش را حسین حسین (ع) گفته بود و خیلی آرزوی زیارت کربلا را داشت ولی در آن موقع حتی به فکرمان هم نمی رسید که روزی جنگ به پایان برسد و راه کربلا باز شود و بتوانیم مسافر کربلا و عتبات شویم ، پدرم در سال 75 به بهانه­ سرطان به دیار حق شتافت قبل از آنکه به آرزویش برسد و قبر شش گوشه ی امام حسین (ع) را زیارت کند .

 آنروز به پسرم گفتم : آن زمان در مرز عراق با دشمن می جنگیدیم و فکرش را هم نمی کردیم که روزی به زیارت کربلا و کاظمین و سامرا بیائیم ، ولی اکنون که در مرز اسرائیل با دشمن می جنگیم و در قنیطره شهید می دهیم ، روزی را می بینم که کمتر از سی سال دیگر با نابودی اسرائیل ، تو با پسرت قدس را زیارت کنی  و در آنجا عکس یادگاری بگیری ، آنروز امروز را بخاطر بیاوری ... و مگرنه اینکه امام راحل فرمودند : « راه قدس از کربلا می گذرد » ...و مقام معظم رهبری نیز فرمودند که : « اسرائیل 25 سال دیگر را نخواهد دید » ...

در عراق رودهای فراوانی جاری است اما دو رود معروف است ، دو رودی که به واسطه ی آنها عراق را بین النهرین می گویند ، دو رود دجله و فرات ..... فرات از ترکیه سرچشمه می گیرد و از سوریه عبور می کند و در عراق جریان می یابد و...و سرشاخه های دجله از ایران جاری می شوند و عراق را سیراب می نمایند .... این دو رود در القرنه ی عراق بهم می پیوندند و شط العرب را بوجود می آورند....ولی وقتی در مرز ایران کارون به آنها می پیوندد اروند می شوند و به دریا می پیوندند و می شوند مثل دریا ...! اما نه ، رود سومی هم در عراق هست ، اگر چه فصلی ولی جاری تر از دجله و روانتر از فرات و تاثیرگذارتر از هر دو ، رودی که در تاریخ جاریست ....این رود با جابربن عبدالله انصاری در اربعین 61 هجری جاری شد و... و سالها در عراق جاری بود ،  هرچند سدهایی بر سر راهش ساختند ولی همه را شکست و آرام و گمنام جریان داشت تا اینکه در سالهای اخیر کاروان کارون  ایران به آن پیوست و شد اروندی از انسان ....همچون اروند آرام و خروشان ...!و نه به خلیج فارس که به اقیانوس انسانیت تبدیل شد ....و مگر نه اینکه در این اقیانوس انسانهایی از دیگر کشورهای جهان هم حضور دارند ...و اما سرسلسله ی این حرکت کاروان اسرا بود که از شام تا کربلا آمد ولی در کربلا نماند ...و با وداعی دردناک روانه شد ...   تا حجاز و تا مدینه ..و این کاروان که در ادامه ی همان کاروان و در ادامه ی همان راه است  آیا در کربلا متوقف خواهد ماند ... ؟  یا روزی  در ادامه ی راه همان کاروان تا حجاز خواهد رفت .... !دیر نیست آن روز که این رود  روانه ی حجاز شود و این کاروان به بقیع برسد ....

بسم رب الشهداءوالصدیقین

به استاد سردار شهید سمائی

اولین بار جناب سمائی را انگار در سال 1363 دیدم با لباس سبز سپاهی وقتی فرمانده بسیج تربت حیدریه بود ... و آخرین بار در حرم مطهر با لباس زیبای خادمی ، تا او را دیدم با لبخند همیشگی تواضع مخصوصش جلو آمد و پس از معانقه ای گرم و دوستانه گفت : میرزا چه می کنی ؟ کم پیدایی ؟ گفتم : حاجی کمی خسته ام ، دوستان هم انگار نیازی ندارند  و ... لبخندی زد و گفت : شما و خستگی ، بیا سربزن ، کارها زمین مانده ، رئیس هم عوض شده ، گفتم : باشه حاجی ، کی هستی که بیام ، گفت : تماس می گیرم ، منتظر تماسش بودم ، خبری نشد با اینکه کمی دلخور شدم ولی خودم رفتم ، سراغش را گرفتم ، متوجه شدم خودش مسئول آن قسمت شده است !   گفتند رفته سوریه ، قرار بود همین روزها برگردد ولی تماس گرفته و گفته ماموریتش را تمدید کرده ، قراره ده روز دیگر برگردد ....  برای چند روزی به روستا رفته ام ،گوشی ها خط نمی دهند فقط یک گوشه از خانه خط می دهد ، گوشی را در همان گوشه می گذارم  ، تماس بی پاسخی دارم ، زنگ که می زنم سربازی گوشی را برمی دارد و می گوید همه رفته اند ، متوجه می شوم از دفتر حاجی است ، خوشحال می شوم که حاجی برگشته است ...  ظهر به تربت می آیم و قصد دارم بعد از نماز مغرب و عشا به مشهد بروم ، ساعت سه دو پیامک با این مضمون می آید ، ... مطلع شدیم که همرزم عزیزمان جناب آقای سمائی در دفاع از حریم آل الله به فیض عظیم شهادت نائل آمده اند مراسم استقبال از پیکر پاک این شهید عزیز ساعت 5 عصر فرودگاه شهید هاشمی نژاد مشهد . حالم دگرگون می شود . به چند تن از دوستان اطلاع می دهم و با خانواده عازم مشهد می شویم ... ساعت پنج و نیم وارد فرودگاه می شویم ، به جلو پاویون که می رسیم هواپیما هم به زمین می نشیند ، مراسم استقبال و زیارت عاشورا اجرا می شود، پیکر شهید سمائی را برای وداع با همرزمانش به  هیئت رزمندگان مشهد می برند ... و روز بعد (جمعه ) پیکر پاکش همراه دوشهید دیگر مدافع حرم شهیدان حسن زاده و زاهدی بر روی دستان مردم مشهد تشییع می شود و برای همیشه در بهشت ثامن الائمه ، صحن جمهوری اسلامی حرم مطهر آرام می گیرد ...